ท้องทะเล

เนื้อเรื่อง

           ในฤดูร้อนที่แสนจะอบอุ่นเด็กๆทุกคนออกมาวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน    ใบไม้พริ้วไหวตาม

กระแสลมทำให้เกิดเพลงที่บันเรงจากใบไม้              ในเมืองมี่แสนจะเป็นสุขนี้ก็ยังมีความทุกข์อยู่

           ความเศร้าโศกเสียใจที่แสดงให้เห็นออกมาเด่นชัด ภายในคฤหาสห์หลังงามที่ตั้งติดชายหาด

ยังมีเด็กชายคนหนึ่งที่ไม่ออกไปเล่นกับเพื่อนๆและแล้วในความเงียบสงบก็ยินเสียง 

            "นี่คุณชายเคย์ทำไมไม่ไปเล่นกับพวกเพื่อนๆละคะ"   เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับมาซึ่งเป็นเช่น

นี้อยู่เกือบทุกครั้งตั้งแต่นายใหญ่และนายหญิงเสียชีวิต  หญิงร่างท้วมถอนหายใจก่อนจะเดินไปหยิบ

ตระกร้าหวายที่วางอยู่ติดหน้าต่างบานใหญ่ เธอเงยหน้าขึ้นมองหน้าต่างบานยักย์ที่สูงเท่าหอคอย

ทำรูปขึ้นไปเป็นโดมครอบทั้งห้องทำให้แสงสว่างของพระอาทิตย์ส่องเข้ามาได้ ก่อนจะเดินจากไป

ทิ้งให้เหลือแต่ความเงียบและเคย์นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างมองทะเลสีครามที่มีเกลียวคลื่น

ประดับเพิ่มความน่หลงใหล               
                
                       "เราอยากร่องเรือจังเลย   "         เสียงที่ดังไม่เกินเสียงกระซิบเอ่ยขึ้น   

     
              

            "เคย์ เคย์ เคย์ เคย์ เคย์ตื่นได้แล้วเพิ่งรู้แฮะว่าเจ้าคณุชายพูดน้อยของเราจะตื่นสาย"

     ตุบ    "อ๊ากไอ้บ้าถีบมาได้นี่ปากคนนะ  อุศาช่วยปลุก"   คนโดนคณุชายพูดน้อยถีบตกเตียง

บ่นกระปอดกระแปด"ดาโรนายนี้ไม่เปลี่ยน"
          
                "นี่เคย์นายจะไปล่องเรือกับพวกเราไหม"    

เราของดาโรหมายถึง  ครอบครัวของดาโรที่เป็น พ่อค้า นักสำรวจ  นักวิเคราะ และ อีกหลกาหลายอาชีพ

ที่ต้องติดต่อเดินทางทางทะเล

                "นายจะไปอีกแล้ว"   เคย์พูดด้วยนำเสียงที่แสดงความเจ็บปวด

                "อืม"

                "เราจะไปด้วยได้ไหม"

                "แล้วคุณลุงจอมเผด็จการของนายจะไม่ว่าอะไรนะ"